«Αργοναύτης» ένα ντοκιμαντέρ για τις άγνωστες Ελληνικές Νάρκες

Ένα ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κοντογιάννη, με σπάνιο πρωτότυπο υλικό, από τα προσωπικά του αρχεία που μας μεταφέρει στο 1936 στη βράβευση των εργοστασίων Στυλ. Ισιδ. Κοντογιάννη από τον διάδοχο Παύλο για την κατασκευή των ναρκών τύπου «Αργοναύτης».
Άραγε πόσοι από εμάς ξέρουν ότι στην Ελλάδα του 1930 παράγονταν νάρκες; πρόκειται για ένα πραγματικό ιστορικό ντοκουμέντο, τόσο σε επίπεδο Ελληνικής πολεμικής και μη βιομηχανίας όσο και κινηματογραφικής, αφού το αρχειακό υλικό είναι του 1936 και αποτελεί ένα από τα λίγα ελληνικά φιλμ της εποχής. 

Πηγή : http://matsolanews.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1936.html

Περί σοσιαλισμού…και βαρβαρότητας

Λίγες ώρες πριν από τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μαΐου, και τα ερωτηματικά της κάλπης είναι πολλά. Ένα πάντως φαίνεται ξεκάθαρο: η είσοδος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβού­λιο. Και επίσης ξεκάθαρο είναι το γεγονός ότι η κοινή γνώμη έχει διχαστεί σχετικά με την ανάγνωση και το πρόσημο αυτής της εισόδου στην Βουλή. Όλες αυτές τις εβδομάδες έχει αναλωθεί αρκετός χρόνος από τα Μ.Μ.Ε. (sic) σε αναλύσεις περί του ιδεολογικού υπόβαθρου και των μεθόδων του Λαϊκού Συνδέσμου Χ.Α., και των κινδύνων που ελλοχεύει η ενίσχυση των ακραίων θέσεων του κλπ. Από την άλλη μεριά στο εκλογικό σώμα επικρατεί μια αρκετά ισχυρή τάση που υποστηρίζει ότι η είσοδος της Χ.Α. αφενός αποτελεί δίκαια αντίδραση στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και του ρατσισμού κατά των Ελλήνων από την αθρόα εισροή λαθρομεταναστών και την διογκούμενη εγκληματικότητα, και αφετέρου ότι αποτελεί γροθιά στο σάπιο δικομματικό κατεστημένο που κατέστρεψε την Ελλάδα. 

Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μαθητικές παρελάσεις

Τα τελευταία χρόνια με την ευκαιρία κάθε επετειακού εορτασμού του Ελληνικού Έθνους εμφανίζονται διάφοροι κονδυλοφόροι πανειδήμονες επί των ιστορικών, πολιτικών, γλωσσολογικών, επιστημονικών κλπ θεμάτων και πασχίζουν να διαφωτίσουν τον λαό  σχετικά με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, του νεότερου ελληνισμού. Ένα από αγαπημένα τους θέματα είναι οι μαθητικές παρελάσεις, οι οποίες κατά την άποψη τους είναι μιλιταριστικές και καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η άποψη αυτή για τις παρελάσεις είναι καθ’ όλα σεβαστή, ο καθένας άλλωστε μπορεί να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αρκεί τα επιχειρήματα του να μην είναι σαθρά, αντιεπιστημονικά και ψευδή.  Αλλά ας δούμε πως τοποθετεί το ιστορικό των μαθητικών παρελάσεων, ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους των «διαφωτιστών», ο προσφάτως ιαθείς «Ιός της Ελευθεροτυπίας» :

Πιστοποίηση και Αξιολόγηση νομισμάτων

Σύντομη ιστορική ανάδρομη

«Πρῶτοι δὲ ἀνθρώπων τῶν ἡμεῖς ἴδμεν νόμισμα χρυσοῦ καὶ ἀργύρου κοψάμενοι» Ηρόδοτος

Το έτυμο της λέξης νόμισμα προέρχεται από το «νέμω > νόμος, νομός > νόμισμα. Δηλαδή τα νομίσματα αναγνωρίζονται ως προϊόν κοινωνικών συμβάσεων με δεδομένες αξίες στις συναλλαγές. Πιο απλά νόμισμα = το νενομισμένο ήτοι το επιτρεπόμενο μέσο στις εντός νομικής ισχύος συναλλαγές. Τα νομίσματα στην αρχή ήταν πρωτόγονης και χονδροειδούς μορφής και σχήματος με την πάροδο του χρόνου έγιναν τα κομψά καλλιτεχνήματα που χρησιμοποιούμε μέχρι τις μέρες μας. Όταν παρουσιάσθηκε η ανάγκη για ένα μέσο συναλλαγών το οποίο θα αποτελούσε μια ανεξάρτητη αξία σε αντίθεση με την ανταλλαγή προϊόντων, τότε εμφανίστηκαν τα πρώτα νομίσματα. Τα πρώτα εκείνα νομίσματα (16ος – 14ος αι. π.Χ.) είχαν την μορφή και το σχήμα τεντωμένων δερμάτων ζώων (μιας και με τέτοια γινόντουσαν προγενέστερα οι συναλλαγές) και ονόμαζαν «Τάλαντα» ή «Πελέκεις» (χύματα χαλκού), ήταν ιδιαίτερα ογκώδη και βαριά και κατασκευάζονταν από διάφορα μέταλλα κυρίως από χαλκό ή ορείχαλκο (και πιο σπάνια από χρυσό). Στην συνέχεια τον 7ο αι. π.Χ. εμφανίζετε ο «Οβολός» (ή Οβελός) που ήταν ένα μακρύ ραβδί από σιδερό με αιχμηρή την μια άκρη και πεπλατυσμένη την άλλη (σαν μια σούβλα). Ο Οβολός ήταν η μικρότερη μονάδα συναλλαγής, έξι οβολοί (δηλαδή όσους μπορούσε να πιάσει η παλάμη ενός άνδρα) αποτελούσαν μια δραχμή (από το ρήμα δράττω δηλαδή πιάνω). Στην συνέχεια τα νομίσματα αποκτούν κυκλικό σχήμα και παίρνουν μια ωοειδή μορφή, από τα μέσα του 7ου αι. π.Χ. και με την πάροδο του χρόνου αποκτούν την σημερινή τους μορφή.

ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Η κοινωνικοπολιτική ιδεολογία του διαφωτισμού συνάπτεται με τον αθεϊσμό στις δυο εκδοχές της, τον αστικό φιλελευθερισμό με κύριο εκπρόσωπο τον Κόντ (A. Comte, 1798-1857) και τον σοσιαλισμό με πρωταγωνιστή τον Μάρξ.[1] Ο Μάρξ «ήταν ένας φανατικός άθεος»[2] που σε καμία περίπτωση δεν έδηξε θρησκευτική αδιαφορία. Ο Μάρξ προσάρμοσε την σύλληψη του Φώϋερμπαχ για την θρησκεία στην κοινωνική ζωή και υποστήριξε ότι ο λόγος που οι άνθρωποι χρειάζονταν την θρησκεία ήταν ότι τελούσαν σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής αλλοτρίωσης και ότι όταν θα έρχονταν η σοσιαλιστική επανάσταση, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για θρησκείες. Απλώς αυτές θα εξαφανιζόντουσαν με φυσικό τρόπο.[3]

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΘΕΪΣΜΟΣ

Η ποιοτική διαφοροποίηση του σύγχρονου αθεϊσμού σε σχέση με τα φαινόμενα αθεΐας των αρχαίων χρόνων έγκειται στην κλιμάκωση του από τον απλό αντιθεϊσμό στην ριζική άρνηση της θρησκείας καθολικά, γενικά και δίχως εξαίρεση.[1] Η εξατομίκευση και εκκοσμίκευση του σύγχρονου κοινωνικού βίου είναι απόρροια του ατομικισμού που προήλθε από την αστικοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών που έλαβε χώρα τον 11^ο αι. εως και τον 14^ο αι.

Ετυμολογικές και εισαγωγικές παρατηρήσεις περί ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Οι αρχαίοι έλεγαν «Αρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»,[1] με αυτήν την ρήση κατά νου, και βασιζόμενοι στην περί ορθότητας ονομάτων θεωρία του πλατωνικού Κρατύλου, θα θέσουμε με αυτόν τον τρόπο την αφετηρία του στοχασμού μας περί μυστηρίων, ιχνηλατώντας τον Λόγο (δηλαδή το νόημα) που βρίσκεται μέσα στις λέξεις που θα μας απασχολήσουν στην συνεχεία του παρόντος. Οι λέξεις που θα αναλύσουμε είναι οι εξής:

ΜΥΩ – ΜΥΘΟΣ – ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η συμβολή του Ελληνικού πνεύματος στην επιστημονική μελέτη της Γλώσσας

Η ελληνική γλώσσα εκτός από γλώσσα που οροθέτησε τις επιστήμες και τη φιλοσοφία, την ποίηση και τη μουσική, τα μαθηματικά και την ιατρική, το θέατρο και τον αθλητισμό, την αστρονομία και την τεχνολογία, το είναι και το γίγνεσθαι της ευρωπαϊκής και δυτικής διανόησης, είναι ακόμα η γλώσσα η οποία θεμελίωσε την γλωσσική επιστήμη (δηλαδή την Γλωσσολογία) όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Οι αρχαίοι Έλληνες μελέτησαν την γλώσσα βάσει όλων των επιπέδων ανάλυσής της, δηλαδή, το φωνολογικό σύστημα, την άρθρωση και πρόσληψη των φθόγγων (φωνητική), το σχηματισμό λέξεων (μορφολογία) και φράσεων και προτάσεων (σύνταξη), τη σημασία των γλωσσικών εκφράσεων (σημασιολογία), καθώς και τη χρήση της γλώσσας (πραγματολογία).

Απέσβετο το λάλον ὕδωρ;

«εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά.

οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβαν, οὐ μάντιδα δάφνην,

οὐ παγὰν λαλέουσαν. ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.»

Μετάφραση:

«Πέστε στον βασιλιά: Χάμω κείτεται ο περίτεχνος αυλός,

ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική,

ούτε πηγή ομιλούσα. Στέρεψε και το νερό που μιλούσε»

Το παρελθόν διέπει ως ιστορία το παρόν και είναι άρρηκτα δεμένο με το ανθρώπινο γίγνεσθαι. Κατά την ιστορική επιστήμη η έλλογος σχέση προς το παρελθόν αποτελεί και την ερμηνεία αυτού. Η ιστορική αναδίφηση στην περίοδο των πρωτοχριστιανικών έως και των πρωτοβυζαντινών χρόνων, δηλαδή την περίοδο της εξάπλωσης και επικράτησης της χριστιανικής θρησκείας, αποτελεί εργασία κοπιώδη και επίπονη. Η δυσκολία νηφάλιας «ιστορικής κατανόησης» σε μεγάλο βαθμό οφείλετε στις ιδεολογικές αγκυλώσεις που αναδύονται συχνά στον ιστορικό-ερευνητή, καθώς και στην δυσκολία αξιολόγησης τον πηγών, οι οποίες συχνά είναι μεροληπτικές καθώς και στην πλειονότητα τους χριστιανικής προελεύσεως.

ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟ 71

-->

Στοιχεία για την Ελληνική Κοινή Γνώμη από το ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟ 71 (Άνοιξη 2009[1])

1) Βαθμός εμπιστοσύνης στους θεσμούς

Γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση, τη Βουλή και τα πολιτικά κόμματα.

Πιο συγκεκριμένα :

Ο ΑΘΕΪΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Ο αθεϊσμός ως κοινωνικό φαινόμενο είναι άγνωστος στον παραδοσιακό πολιτισμό από την Αρχαιότητα μέχρι και το Μεσαίωνα. Η αστικοποίηση της δυτικοευρωπαϊκής κοινωνίας που λαμβάνει χώρα τον 11^ο αι. και ολοκληρώνεται σταδιακά στο 14^ο αι. είναι αυτή που επωάζει και τελικά γεννά την θρησκευτική αδιαφορία, που αυτή η τελευταία με την σειρά της, αθέμιτα γίνετε προοδοποιός για την ανάδυση της αθεΐας.

Η ΗΘΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

-->

Ο επιτάφιος έπαινος για τους νεκρούς της πρώτης χρονιάς του πελοποννησιακού πόλεμου, που εκφωνήθηκε τον χειμώνα[1] του 431 π.Χ. από τον Περικλή στον Κεραμεικό μπροστά στο Δίπυλον, έμελλε να μετατραπεί από την γραφίδα του Θουκυδίδη σε επιτάφιο έπαινο όχι των ηρωικώς πεσόντων αθηναίων, αλλά της Αθηνών Πολιτείας καθ’ ολοκληρίαν. Ο επιτάφιος (Θουκιδίδου ΙΙ 34-46) αποτελεί αφεαυτού ένα σύστημα ηθικής διότι όπως μας υποδεικνύει ο συγγραφέας ο έπαινος γράφτηκε κατά κύριο λόγο για να μας πει «από ποίας αρχάς εμπνεόμενοι εφθάσαμεν εις την σημερινήν περιωπήν και υπό ποίους δεσμούς και με ποίον τρόπον ζωής η ακμή μας έγινε τόσον μεγάλη.»[2]

Οι αρχές οι οποίες οδηγούν στην Ευδαιμονία της αθηναϊκής πολιτείας κατά τον Θουκυδίδη είναι: οι ιδέες του Μέτρου και της Κοινωνίας των πολιτών καθώς και οι απαραίτητες προϋποθέσεις διατήρησης και διαιώνισης αυτών: η Ελευθερία και η Ευψυχία. Αλλά ας εξετάσουμε συνοπτικά τις αυτές τις αρχές:

ΣΥΝΟΨΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

-->

Η παρούσα σύνοψη είναι ουσιαστικά μια σύνοψη του πρώτου μέρους της «Σύνοψις της δογματικής διδασκαλίας της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας» (Αθήναι 1957) του αειμνήστου καθηγητού Ιωάννου Καρμίρη, συμπληρωμένη στο τελευταίο μέρος της από το έργο του καθηγητού Νικολάου Μητσοπούλου «Θέματα Ορθοδόξου Δογματικής Θεολογίας» (Αθήναι 1983). Σκοπός της είναι η όσο το δυνατόν ευσύνοπτη παρουσίαση των θεμελίων της χριστιανικής θρησκείας, όπως αυτά παρουσιάζονται από την θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

-->

Η λέξη πρόσωπο είναι σύνθετη και ετυμολογείτε από το προς + ὤψ-ὠπός, που σημαίνει: «Τό πρός τόν ὠπα ὄν»[1] δηλαδή το πρόσθιο μέρος της κεφαλής που φέρει επάνω του τους οφθαλμούς του ανθρώπου. Οι οφθαλμοί συνδέονται στενά με την εσωτερική μοναδικότητα του ανθρώπου, ενώ σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή είναι ο «λύχνος του σώματος» (Ματθ. 6:22) ή κατά τον Πλάτων το πυρ των ομμάτων είναι: «τὸ γὰρ ἐντὸς ἡμῶν..πυρ, πῦρ εἰλικρινὲς (= ευκρινές) ἐποίησαν διὰ τῶν ὀμμάτων ῥεῖν λεῖον καὶ πυκνὸν ὅλον..» (Τίμαιος 45.b), άξιο παρατηρήσεως είναι επίσης το γεγονός ότι οι περισσότερες λέξεις που στην αρχαία ελληνική γλώσσα χαρακτηρίζουν τον οφθαλμό, έχουν ετυμολογική σχέση με ρήματα «λάμψεως ή ευστροφίας» όπως: γλήνη, φαη, φαηκες, ἰλλοι, ὀπτ-ἰλοι, βολαι, αἰγωγαιαι, ἁμαρυττα, αὐγαι, λαμπάδες κ.α., μπορούμε έτσι λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η έννοια του προσώπου είναι εν πολλοίς σύμφυτη με την έννοια των οφθαλμών και της προσωπικής μορφής.

Ζακλίν ντε Ρομιγί

«Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να μπορείς να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής και αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία»

H Ζακλίν ντε Ρομιγί (γαλλ. Jacqueline de Romilly γεννήθηκε στην πόλη Σαρτρ (Chartres) της Γαλλίας στις 26 Μαρτίου του 1913. Ο Εβραίος πατέρας της, Maxime David, ήταν καθηγητής φιλοσοφίας και πέθανε νέος στον πόλεμο του 1914 όταν η Ζακλίν ήταν ενός έτους. Έτσι η μικρή Ζακλίν μεγάλωσε με την μυθιστοριογράφο μητέρα της Jeanne Malvoisin, η οποία την υπεραγάπα. Σπούδασε στο Lycée Molière, απ’ όπου και βραβεύθηκε στον γενικό διαγωνισμό «Conocurs general de latin» καθώς και με το δεύτερο βραβείο στα Αρχαία Ελληνικά το 1930.

ΕΛΛΑΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 480 π.Χ.

Πάλιν δὲ τοῦ Ξέρξου γράψαντος "πέμψον τὰ ὅπλα", ἀντέγραψε "μολὼν λαβέ."

Βασιλέας Λεωνίδας Α’

Πλούταρχου, Αποφθέγματα Λακωνικά 225,11

Πίστευε και μη ερεύνα;

Του Φίλιππου Σάννου

H φράση «πίστευε και μη ερεύνα» είναι μια γνωστή στερεότυπη φράση που χρόνια τώρα δημιουργεί πολλές συζητήσεις σχετικά με την ορθότητα της, στο πλαίσιο της χριστιανικής πίστης, καθώς και με την καταγωγή και την γνησιότητα της. Οι αντιρρήσεις που προβάλλονται από απλούς λαϊκούς αλλά και από τον κλήρο είναι έντονες και βασίζονται κυρίως σε τρία επιχειρήματα, ότι:

Όχλος

Όχλος είναι λαός, άλογος, άτακτος, ανήσυχος, μια άμορφη μάζα ανίκανη να δημιουργήσει κάτι, εκτός από μια χυδαία παραφωνία, από ένα άναρθρο μουρμουρητό. Οι άνθρωποι που αποτελούν τον όχλο είναι απρόσωποι, σαν μηδενικά, που όσα και αν είναι παραμένουν πάντα ένα τίποτα. Αν μπροστά από αυτά τα μηδενικά προστεθεί ένας αριθμός, ακόμα και μια μονάδα, τότε αποκτούν τρομαχτική αξία, αλλά όχι δική τους…αυτά παραμένουν πάντα μηδενικά. Ο όχλος και τα «νούμερα» που τον χειραγωγούν ευαγγελίζονται μια ελευθερία και έναν δήθεν τεχνο-προδευτισμό, που μάλλον μοιάζουν να είναι περισσότερο μια ελευθεριότητα και ένας τεχνολογικός βαρβαρισμός. Τα πολυάριθμα ανθρωπάρια που τον αποτελούν κινούνται μόνο από το συμφέρον, έτσι ώστε ο κάθε (κα)ένας από αυτούς να είναι ένας ακοινώνητος ηδονοθήρας που για