Λίγες ώρες πριν από τα αποτελέσματα
των εκλογών της 6 Μαΐου, και τα ερωτηματικά της κάλπης είναι πολλά. Ένα πάντως
φαίνεται ξεκάθαρο: η είσοδος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής
στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Και επίσης ξεκάθαρο είναι το γεγονός ότι η κοινή
γνώμη έχει διχαστεί σχετικά με την ανάγνωση και το πρόσημο αυτής της εισόδου
στην Βουλή. Όλες αυτές τις εβδομάδες έχει αναλωθεί αρκετός χρόνος από τα Μ.Μ.Ε.
(sic)
σε αναλύσεις περί του ιδεολογικού υπόβαθρου και των μεθόδων του Λαϊκού
Συνδέσμου Χ.Α., και των κινδύνων που ελλοχεύει η ενίσχυση των ακραίων θέσεων
του κλπ. Από την άλλη μεριά στο εκλογικό σώμα επικρατεί μια αρκετά ισχυρή τάση που
υποστηρίζει ότι η είσοδος της Χ.Α. αφενός αποτελεί δίκαια αντίδραση στην
υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και του ρατσισμού κατά των Ελλήνων από την αθρόα
εισροή λαθρομεταναστών και την διογκούμενη εγκληματικότητα, και αφετέρου ότι αποτελεί
γροθιά στο σάπιο δικομματικό κατεστημένο που κατέστρεψε την Ελλάδα.
Παρόλο που δεν νομίζω ότι σε
οποιοδήποτε μέρος του λεγομένου συγχρόνου δυτικού κόσμου χρειάζεται κανείς να
επιχειρηματολογήσει ιδιαίτερα για την
αυτονόητη καταδίκη ενός κόμματος που υποστηρίζει ευθέως την κατάργηση του
δημοκρατικού πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος στα
πρότυπα του Ναζιστικού Τρίτου Ράιχ, στην χώρα μας φαίνεται πως το έχουμε καταφέρει
και αυτό! Και αν το γεγονός αυτό ξενίζει σε πρώτη φάση σε μια δεύτερη ανάγνωση
δεν είναι και τόσο περίεργο. Και λέω δεν είναι και τόσο περίεργο, διότι στην
Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει εντός του κοινοβουλίου κόμμα που στο
καταστατικό του αυτοπροσδιορίζεται ως «επαναστατική οργάνωση εθελοντών
ομοϊδεατών» που αγωνίζεται για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας με στόχο
την ανατροπή της παρούσας κοινωνίας… κόμμα το οποίο εμπνέεται από την κοσμοθεωρία
ολοκληρωτικών καθεστώτων που άφησαν, με βάση τους πιο συντηρητικούς
υπολογισμούς, 94.350.000 νεκρούς στο
πέρασμα τους, και το καλύτερο απ’ όλα; αυτό το κόμμα όχι μόνον δεν θεωρείται
ακραίο και επικίνδυνο, αλλά αντιθέτως χαίρει της εκτιμήσεως της κοινής γνώμης.
Και φυσικά αναφέρομαι στο ΚΚΕ το οποίο σύμφωνα πάντα με το καταστατικό του: «καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του
μαρξισμού-λενινισμού» και «εμπνέεται
από την μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση» τα δε μέλη του κόμματος έχουν
εκτός των άλλων τις παρακάτω, δημοκρατικότατες, υποχρεώσεις : Άρθρο 4- Το μέλος του Κόμματος πρέπει να εφαρμόζει
τις αποφάσεις της ΚΟΒ και των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του απόψεις.
Να προβάλει στους εργαζόμενους την πολιτική και την ιδεολογία του Κόμματος. Να φροντίζει για την άνοδο της κυκλοφορίας
του «Ριζοσπάστη» και των άλλων εντύπων του Κόμματος. Να μελετά το «Ριζοσπάστη» και τα άλλα έντυπα του Κόμματος, να
παλεύει αποφασιστικά και με αδιαλλαξία
ενάντια στην αστική ιδεολογία, να αντιμετωπίζει αποφασιστικά κάθε απόπειρα παρεμπόδισης
της κριτικής ενάντια σε καθετί που προκαλεί ζημιά στο Κόμμα, να προσελκύει στο ΚΚΕ νέα μέλη, να
πληρώνει την μηνιαία συνδρομή του, να περιφρουρεί το Κόμμα από τις επιθέσεις
των κάθε λογής αντιπάλων του αναπτύσσοντας την επαναστατική επαγρύπνηση.» Βλέπουμε
λοιπόν ότι το μέλος του κόμματος ούτε λίγο ούτε πολύ έχει υποχρέωση να εκτελεί
με τυφλή υποταγή τις αποφάσεις του κόμματος (έστω και αν διαφωνεί με αυτές), να
διαβάζει και να διανέμει το προπαγανδιστικό υλικό του ΚΚΕ και να κάνει προσηλυτισμό
για νέα μελή. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί ενώ οι
διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν φρυάξει με την Χ.Α. το σταλινικού τύπου ΚΚΕ
δεν ενοχλεί κανέναν με την παρουσία του και τις θέσεις του. Η απάντηση είναι απλή:
διότι η πλειονότητα τον δημοσιογράφων και διανοουμένων της χώρας είναι πρώην μέλη
του ΚΚΕ!!! (βλ. ενδεικτική λίστα)
έτσι βλέπουμε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει από χρόνια το αριστερό άκρο
του ολοκληρωτισμού αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι αποκτά εκπροσώπηση και το δεξιό
άκρο…
Κλείνοντας
θα παραθέσω ένα απόσπασμα από την Έκθεση της «Πολιτικής Επιτροπής της
Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης» με θέμα «Ανάγκη Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων
των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» 2005[1]
σχετικά με τα αποτελέσματα που είχε η εφαρμογή των κουμουνιστικών καθεστώτων
ανά την υφήλιο :
Η
κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά
δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε
άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά
κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το
Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις
βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και
Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.
Ωστόσο,
παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του
ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ένα
από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων
Η
κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να
επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα
κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις
τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το
έγκλημα στο σύστημα εξουσίας.
Σύμφωνα
με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός
των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά
χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής
* Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
* Κίνα: 65 εκατομμύρια
* Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο
* Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
* Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
* Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
* Λατινική Αμερική: 150.000
* Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
* Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία
καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα
συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό
γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα
Το
σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των
οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με
αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες
εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς
και άλλες ομάδες
Στρατόπεδα
συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το
Σεπτέμβρη του 1918
και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων.
Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα
συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να
δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500
κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα
χρόνο μετά. Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές
αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων. Κατά τη διάρκεια της
δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε
στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο
πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ
υψηλότερος. Συνολικά μεταξύ 15 και 20
εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953. Στρατόπεδα
συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα,
αξιοσημείωτα στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ
Αυτά
τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την
«εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας
κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.
[1] Βλ. Doc. 10765 - 16 December
2005
http://assembly.coe.int/documents/workingdocs/doc05/edoc10765.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου