Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μαθητικές παρελάσεις

Τα τελευταία χρόνια με την ευκαιρία κάθε επετειακού εορτασμού του Ελληνικού Έθνους εμφανίζονται διάφοροι κονδυλοφόροι πανειδήμονες επί των ιστορικών, πολιτικών, γλωσσολογικών, επιστημονικών κλπ θεμάτων και πασχίζουν να διαφωτίσουν τον λαό  σχετικά με τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα, του νεότερου ελληνισμού. Ένα από αγαπημένα τους θέματα είναι οι μαθητικές παρελάσεις, οι οποίες κατά την άποψη τους είναι μιλιταριστικές και καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η άποψη αυτή για τις παρελάσεις είναι καθ’ όλα σεβαστή, ο καθένας άλλωστε μπορεί να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αρκεί τα επιχειρήματα του να μην είναι σαθρά, αντιεπιστημονικά και ψευδή.  Αλλά ας δούμε πως τοποθετεί το ιστορικό των μαθητικών παρελάσεων, ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους των «διαφωτιστών», ο προσφάτως ιαθείς «Ιός της Ελευθεροτυπίας» :

Πιστοποίηση και Αξιολόγηση νομισμάτων

Σύντομη ιστορική ανάδρομη

«Πρῶτοι δὲ ἀνθρώπων τῶν ἡμεῖς ἴδμεν νόμισμα χρυσοῦ καὶ ἀργύρου κοψάμενοι» Ηρόδοτος

Το έτυμο της λέξης νόμισμα προέρχεται από το «νέμω > νόμος, νομός > νόμισμα. Δηλαδή τα νομίσματα αναγνωρίζονται ως προϊόν κοινωνικών συμβάσεων με δεδομένες αξίες στις συναλλαγές. Πιο απλά νόμισμα = το νενομισμένο ήτοι το επιτρεπόμενο μέσο στις εντός νομικής ισχύος συναλλαγές. Τα νομίσματα στην αρχή ήταν πρωτόγονης και χονδροειδούς μορφής και σχήματος με την πάροδο του χρόνου έγιναν τα κομψά καλλιτεχνήματα που χρησιμοποιούμε μέχρι τις μέρες μας. Όταν παρουσιάσθηκε η ανάγκη για ένα μέσο συναλλαγών το οποίο θα αποτελούσε μια ανεξάρτητη αξία σε αντίθεση με την ανταλλαγή προϊόντων, τότε εμφανίστηκαν τα πρώτα νομίσματα. Τα πρώτα εκείνα νομίσματα (16ος – 14ος αι. π.Χ.) είχαν την μορφή και το σχήμα τεντωμένων δερμάτων ζώων (μιας και με τέτοια γινόντουσαν προγενέστερα οι συναλλαγές) και ονόμαζαν «Τάλαντα» ή «Πελέκεις» (χύματα χαλκού), ήταν ιδιαίτερα ογκώδη και βαριά και κατασκευάζονταν από διάφορα μέταλλα κυρίως από χαλκό ή ορείχαλκο (και πιο σπάνια από χρυσό). Στην συνέχεια τον 7ο αι. π.Χ. εμφανίζετε ο «Οβολός» (ή Οβελός) που ήταν ένα μακρύ ραβδί από σιδερό με αιχμηρή την μια άκρη και πεπλατυσμένη την άλλη (σαν μια σούβλα). Ο Οβολός ήταν η μικρότερη μονάδα συναλλαγής, έξι οβολοί (δηλαδή όσους μπορούσε να πιάσει η παλάμη ενός άνδρα) αποτελούσαν μια δραχμή (από το ρήμα δράττω δηλαδή πιάνω). Στην συνέχεια τα νομίσματα αποκτούν κυκλικό σχήμα και παίρνουν μια ωοειδή μορφή, από τα μέσα του 7ου αι. π.Χ. και με την πάροδο του χρόνου αποκτούν την σημερινή τους μορφή.

ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Η κοινωνικοπολιτική ιδεολογία του διαφωτισμού συνάπτεται με τον αθεϊσμό στις δυο εκδοχές της, τον αστικό φιλελευθερισμό με κύριο εκπρόσωπο τον Κόντ (A. Comte, 1798-1857) και τον σοσιαλισμό με πρωταγωνιστή τον Μάρξ.[1] Ο Μάρξ «ήταν ένας φανατικός άθεος»[2] που σε καμία περίπτωση δεν έδηξε θρησκευτική αδιαφορία. Ο Μάρξ προσάρμοσε την σύλληψη του Φώϋερμπαχ για την θρησκεία στην κοινωνική ζωή και υποστήριξε ότι ο λόγος που οι άνθρωποι χρειάζονταν την θρησκεία ήταν ότι τελούσαν σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής αλλοτρίωσης και ότι όταν θα έρχονταν η σοσιαλιστική επανάσταση, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για θρησκείες. Απλώς αυτές θα εξαφανιζόντουσαν με φυσικό τρόπο.[3]

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΘΕΪΣΜΟΣ

Η ποιοτική διαφοροποίηση του σύγχρονου αθεϊσμού σε σχέση με τα φαινόμενα αθεΐας των αρχαίων χρόνων έγκειται στην κλιμάκωση του από τον απλό αντιθεϊσμό στην ριζική άρνηση της θρησκείας καθολικά, γενικά και δίχως εξαίρεση.[1] Η εξατομίκευση και εκκοσμίκευση του σύγχρονου κοινωνικού βίου είναι απόρροια του ατομικισμού που προήλθε από την αστικοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών που έλαβε χώρα τον 11^ο αι. εως και τον 14^ο αι.

Ετυμολογικές και εισαγωγικές παρατηρήσεις περί ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Οι αρχαίοι έλεγαν «Αρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»,[1] με αυτήν την ρήση κατά νου, και βασιζόμενοι στην περί ορθότητας ονομάτων θεωρία του πλατωνικού Κρατύλου, θα θέσουμε με αυτόν τον τρόπο την αφετηρία του στοχασμού μας περί μυστηρίων, ιχνηλατώντας τον Λόγο (δηλαδή το νόημα) που βρίσκεται μέσα στις λέξεις που θα μας απασχολήσουν στην συνεχεία του παρόντος. Οι λέξεις που θα αναλύσουμε είναι οι εξής:

ΜΥΩ – ΜΥΘΟΣ – ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η συμβολή του Ελληνικού πνεύματος στην επιστημονική μελέτη της Γλώσσας

Η ελληνική γλώσσα εκτός από γλώσσα που οροθέτησε τις επιστήμες και τη φιλοσοφία, την ποίηση και τη μουσική, τα μαθηματικά και την ιατρική, το θέατρο και τον αθλητισμό, την αστρονομία και την τεχνολογία, το είναι και το γίγνεσθαι της ευρωπαϊκής και δυτικής διανόησης, είναι ακόμα η γλώσσα η οποία θεμελίωσε την γλωσσική επιστήμη (δηλαδή την Γλωσσολογία) όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Οι αρχαίοι Έλληνες μελέτησαν την γλώσσα βάσει όλων των επιπέδων ανάλυσής της, δηλαδή, το φωνολογικό σύστημα, την άρθρωση και πρόσληψη των φθόγγων (φωνητική), το σχηματισμό λέξεων (μορφολογία) και φράσεων και προτάσεων (σύνταξη), τη σημασία των γλωσσικών εκφράσεων (σημασιολογία), καθώς και τη χρήση της γλώσσας (πραγματολογία).