ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Η κοινωνικοπολιτική ιδεολογία του διαφωτισμού συνάπτεται με τον αθεϊσμό στις δυο εκδοχές της, τον αστικό φιλελευθερισμό με κύριο εκπρόσωπο τον Κόντ (A. Comte, 1798-1857) και τον σοσιαλισμό με πρωταγωνιστή τον Μάρξ.[1] Ο Μάρξ «ήταν ένας φανατικός άθεος»[2] που σε καμία περίπτωση δεν έδηξε θρησκευτική αδιαφορία. Ο Μάρξ προσάρμοσε την σύλληψη του Φώϋερμπαχ για την θρησκεία στην κοινωνική ζωή και υποστήριξε ότι ο λόγος που οι άνθρωποι χρειάζονταν την θρησκεία ήταν ότι τελούσαν σε συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής αλλοτρίωσης και ότι όταν θα έρχονταν η σοσιαλιστική επανάσταση, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για θρησκείες. Απλώς αυτές θα εξαφανιζόντουσαν με φυσικό τρόπο.[3]

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΘΕΪΣΜΟΣ

Η ποιοτική διαφοροποίηση του σύγχρονου αθεϊσμού σε σχέση με τα φαινόμενα αθεΐας των αρχαίων χρόνων έγκειται στην κλιμάκωση του από τον απλό αντιθεϊσμό στην ριζική άρνηση της θρησκείας καθολικά, γενικά και δίχως εξαίρεση.[1] Η εξατομίκευση και εκκοσμίκευση του σύγχρονου κοινωνικού βίου είναι απόρροια του ατομικισμού που προήλθε από την αστικοποίηση των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών που έλαβε χώρα τον 11^ο αι. εως και τον 14^ο αι.

Ετυμολογικές και εισαγωγικές παρατηρήσεις περί ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Οι αρχαίοι έλεγαν «Αρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»,[1] με αυτήν την ρήση κατά νου, και βασιζόμενοι στην περί ορθότητας ονομάτων θεωρία του πλατωνικού Κρατύλου, θα θέσουμε με αυτόν τον τρόπο την αφετηρία του στοχασμού μας περί μυστηρίων, ιχνηλατώντας τον Λόγο (δηλαδή το νόημα) που βρίσκεται μέσα στις λέξεις που θα μας απασχολήσουν στην συνεχεία του παρόντος. Οι λέξεις που θα αναλύσουμε είναι οι εξής:

ΜΥΩ – ΜΥΘΟΣ – ΜΥΣΤΗΡΙΑ