-->
Η λέξη πρόσωπο είναι σύνθετη και ετυμολογείτε από το προς + ὤψ-ὠπός, που σημαίνει: «Τό πρός τόν ὠπα ὄν»[1] δηλαδή το πρόσθιο μέρος της κεφαλής που φέρει επάνω του τους οφθαλμούς του ανθρώπου. Οι οφθαλμοί συνδέονται στενά με την εσωτερική μοναδικότητα του ανθρώπου, ενώ σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή είναι ο «λύχνος του σώματος» (Ματθ. 6:22) ή κατά τον Πλάτων το πυρ των ομμάτων είναι: «τὸ γὰρ ἐντὸς ἡμῶν..πυρ, πῦρ εἰλικρινὲς (= ευκρινές) ἐποίησαν διὰ τῶν ὀμμάτων ῥεῖν λεῖον καὶ πυκνὸν ὅλον..» (Τίμαιος 45.b), άξιο παρατηρήσεως είναι επίσης το γεγονός ότι οι περισσότερες λέξεις που στην αρχαία ελληνική γλώσσα χαρακτηρίζουν τον οφθαλμό, έχουν ετυμολογική σχέση με ρήματα «λάμψεως ή ευστροφίας» όπως: γλήνη, φαη, φαηκες, ἰλλοι, ὀπτ-ἰλοι, βολαι, αἰγωγαιαι, ἁμαρυττα, αὐγαι, λαμπάδες κ.α., μπορούμε έτσι λοιπόν να συμπεράνουμε ότι η έννοια του προσώπου είναι εν πολλοίς σύμφυτη με την έννοια των οφθαλμών και της προσωπικής μορφής.
